۶ فایده فوق العاده سرمه چشم
بیانات آیت الله تبریزیان پیرامون 6 فایده فوق العاده سرمه چشم در سلسله دروس طب اسلامی خود مورخ 94/02/15 به شرح ذیل می باشد:
درمان بیماری‌های چشم و ضعف بینایی سرمه کشیدن است،
سرمه کشیدن از سنت پیامبر (صلی الله علیه و آله) است و بسیار به آن تأکید شده تا جایی که امام رضا (سلام الله علیه) می‌فرمایند: «من کان یؤمن بالله والیوم الآخر فلیکتحل.»[1]
ترجمه روایت:
«کسی که به خداوند و روز قیامت معتقد است پس سرمه بکشد.» اگر مردم به این سنت عمل کنند دچار ضعف بینایی نمی‌شوند، شهری در عراق بود که معروف بود مردمش مقید به سرمه کشیدن بودند و حتی یک نفر که عینک بزند در این شهر نبود.
در روایت آمده: «إن رسول الله صلى الله علیه وآله کان یکتحل قبل أن ینام أربعا فی الیمنى وثلاثا فی الیسرى.»[2]
ترجمه روایت:
«پیامبر (صلی الله علیه و آله) قبل از خواب سرمه می‌کشیدند، چهار میل در چشم راست و سه میل هم در چشم چپ» از این روایت معلوم می‌شود که علت سرمه کشیدن درمان بوده نه زیبایی چون قبل از خواب این کار را می‌کردند.
در روایتی پیامبر (صلی الله علیه و آله) نهی فرمودند از سرمه کشیدن مگر به تعداد فرد. یعنی مجموع دو چشم فرد باشد، از چشم راست شروع شود و به چشم راست هم ختم شود. امام صادق (سلام الله علیه) می‌فرمایند: «الکحل باللیل ینفع العین وهو بالنهار زینه.»[3]
ترجمه روایت:
«سرمه کشیدن در شب برای چشم مفید است و در روز زینت است.»
امام علی (سلام الله علیه) در مورد زنی که شوهر خود را از دست داده و عذا دار است، زینت را حرام دانسته و می‌فرمایند: «وَ لَا تَکْتَحِلُ إِلَّا أَنْ یُصِیبَهَا مَرَضٌ فِی عَیْنِهَا فَتَکْتَحِلُ»[4]
ترجمه روایت:
«سرمه نکشد مگر اینکه مبتلا به بیماری چشم شود و بعد سرمه بکشد.»
اولین فایده سرمه در طب اسلامی 6 فایده فوق العاده سرمه چشم
ایمنی از آب‌مروارید و آب سیاه است. امام صادق (سلام الله علیه) می‌فرمایند: «الکحل عند النوم أمان من الماء.»[5]
ترجمه روایت:
«سرمه کشیدن موقع خواب ایمنی از آب (آب‌مروارید و آب سیاه) است.»
دومین فایده سرمه در طب اسلامی 6 فایده فوق العاده سرمه چشم
رشد مژه‌ها است، در روایت آمده: «الکحل ینبت الشعر»[6]
ترجمه روایت:
«سرمه سبب رویش مو می‌شود».
همچنین امام صادق (سلام الله علیه) می‌فرمایند: «الکحل یزید فی ضوء البصر ونبت الاشفار.»[7]
ترجمه روایت:
«سرمه نور چشم را زیاد می‌کند و مژه‌ها را می‌رویاند.»
سومین فایده سرمه در طب اسلامی 6 فایده فوق العاده سرمه چشم
آب دهان را شیرین می‌کند، امام صادق (سلام الله علیه) می‌فرمایند: «الکحل یعذب الفم.»[8]
ترجمه روایت:
«سرمه کشیدن دهان را شیرین می‌کند.»
و در روایت دیگر آمده: «ویعذب الریق»[9]
ترجمه روایت:
«آب دهان را شیرین می‌کند.»
چهارمین فایده سرمه در بیانات آیت الله تبریزیان 6 فایده فوق العاده سرمه چشم
انسان را در طولانی کردن سجده کمک می‌کند، امام صادق (سلام الله علیه) درباره سرمه کشیدن می‌فرمایند: «یعین على طول السجود»[10]
ترجمه روایت:
«(سرمه کشیدن) کمک می‌کند به طولانی کردن سجود.»
معلوم می‌شود که در حال سجده به چشم فشار می‌آید و اگر انسان سرمه بکشد این فشار را می‌تواند تحمل کند و سجده را طولانی کند.
پنجمین فایده سرمه در طب اسلامی 6 فایده فوق العاده سرمه چشم
پنجمین فایده، اشک ریزی چشم را قطع می‌کند، در روایت درباره سرمه کشیدن آمده: «یجفف الدمعه»[11]
ترجمه روایت:
«(سرمه کشیدن) اشک را خشک می‌کند»
البته مراد اشک زائد و زیادی اشک است.
ششمین فایده سرمه در کلام ایت الله تبریزیان 6 فایده فوق العاده سرمه چشم
تقویت بینایی است، در روایت آمده: «ویجلو البصر»[12]
ترجمه روایت:
«(سرمه) بینایی را تقویت می‌کند.»
و در روایت دیگری آمده: «ویحد البصر»[13]
ترجمه روایت:
«(سرمه) بینایی را تیز می‌کند.»
امام صادق (سلام الله علیه) می‌فرمایند: «الکحل یزید فی ضوء البصر»[14]
ترجمه روایت:
«سرمه کشیدن نور چشم را زیاد می‌کند.»
البته تعداد دفعات کشیدن سرمه بر چشم‌ها در مجموع باید فرد باشد، پیامبر (صلی الله علیه و آله) به امام حسین (سلام الله علیه) می‌فرمایند: «واکتحل وترا یضئ لک بصرک»[15]
ترجمه روایت:
«فرد سرمه بکش، چشمانت نورانی می‌شود.»
منابع:
- ثواب الأعمال، شیخ صدوق، ص۲۲.
- الاصول من الکافی، شیخ کلینی، ج۶، ص۴۹۵.
- الاصول من الکافی، شیخ کلینی، ج۶، ص۴۹۴.
- دعائم الإسلام، قاضی نعمان مغربی، ج۲، ص۲۹۲.
- ثواب الأعمال، شیخ صدوق، ص۲۲.
- الاصول من الکافی، شیخ کلینی، ج۶، ص۴۹۴.
- طب الأئمه، ابن سابور الزیات، ص۸۴.
- الاصول من الکافی، شیخ کلینی، ج۶، ص۴۹۴.
- الخصال، شیخ صدوق، ص۱۸.
- الاصول من الکافی، شیخ کلینی، ج۶، ص۴۹۴.
- الاصول من الکافی، شیخ کلینی، ج۶، ص۴۹۴.
- الاصول من الکافی، شیخ کلینی، ج۶، ص۴۹۴.
- الاصول من الکافی، شیخ کلینی، ج۶، ص۴۹۴.
- طب الأئمه، ابن سابور الزیات، ص۸۴.
- مستدرک الوسائل، میرزا حسین نوری طبرسی، ج۱، ص۳۹۷.
